Buiten regent het en mijn peuter to be, is duidelijk toe aan een spring-ren-fysiek momentje. Hmmm, wat te doen? Hoogzwanger van een broertje, die nu duidelijk ook zijn sport-kwartiertje nodig heeft. Dus besluit ik mijzelf uit de luie modus te halen en hup we gaan naar een klim-klauter-kinder speelparadijs. Win-win, mijn dochter blij, mijn buik in actie en ik rust met een kopje thee.
Eenmaal aangekomen op de bestemming, is mijn peuter niet te stoppen, zo actief als dat ze altijd al is, nu is dat geüpgraded. Even de teen in de bak met ballen dippen, bij de kleine peutertjes, en voordat ik me omdraai, is mijn peuter uit op avontuur, naar het grote, hoge en veel leukere klim-klauter avontuur. Wat doe je dan, ja hup er achteraan! Ze klimt en klimt en klimt, serieus hoog, wel 5 meter boven de grond! En hoewel ik ergens wel weet dat ze er niet uit kan vallen, hoort ze er ook niet in te zijn….Ik weet wat me te doen staat, ik moet er achteraan! Het simpelweg roepen van haar naam, maakt dat ze alleen nog harder gaat en begint te lachen! Ik kan nu bijna huilen! Ik moet klimmen, omhoog, nog hoger en…met een dikke buik die ik nu niet kan negeren! Dus herhaal ik in mijn hoofd, ik kan niet naar benden vallen, het is veilig genoeg voor kinderen dus ook voor een mama met een dikke buik met een baby erin.
Neus dicht, adem in en gaan!
Eenmaal boven, zie ik 2 staartjes, een roze legging en een hele grote ondeugende glimlach met sprankelende ogen, missie geslaagd! Ha ha ha! Om te beginnen; 1, mijn pre-peuter laat zich niet vangen 2, deze attractie kent geen weg terug en 3, staartjes bepalen het tempo…Noch klimmen, noch tempo, noch hoogte is grootste uitdaging, maar wel een soort buis waar ik in en doorheen moet, die nu in een kronkel gaat, alleen dat zag ik niet toen ik blind achter mijn staartjes aanjaagde. Neus dicht, adem in en gaan! Niet dat dat helpt, maar op dat moment kan ik niet bedenken waar ik nu de moed nog vandaan moet halen. Opeens zit ik in een bocht naar links en weer rechts, en in eens zat mijn gezicht in mijn buik en ik kon mijn voeten weer aan raken omdat ze naast mijn oren lagen. Als een roofdier die een te grote prooi heeft doorgeslikt, beweeg ik me millimeter voor millimeter naar voren, opzij in de richting van de staartjes, zolang er maar beweging in zit.
Ik hoor en zie door de transparante buis, hoe mijn staartje al beneden staat te huppelen en klaar is voor nog een klim-klauter avontuur. Dan schiet ik los en voordat ik het kan voelen of ervaren, zit ik in de glijbaan naar beneden en sta ik naast mijn dochter. Ik pak haar stevig bij haar hand, kijk haar aan en samen gaan we even een ijsje halen, hebben we verdiend.
